رو میزنه بعضی وقتا ک احمد مامانو قلقلک میده و من و بابا بدون دعوا و مرافع باهم حرف میزنیم. دلم میخاد 

 زندگی رو تو همون لحظه متوقف کنم. دلم میخاد مثل یه تیکه عکس ثبت بشه و دیگه تکون نخوره. دلم میخاد تا

ابد تو همون وضع بمونیم و من نگران ناراحتی بقیه نباشم.

شاید مثل غزل هیچ وقت پشت فرمون نشینم که بخوام هممون رو راهی ته دره کنمو اگه هم بشینم شاید  

همش نگران این باشم که یکیمون زنده بمونه از درد دوری بقیه دق کنه و یا حتی فلج بشه نتونه تا اخر عمر

حتی انگشتش رو تکون بده.

وقتی به این فکر میکنم که امکان داره مامان تو 57 سالگی سرطان بگیره . بابا تو 65 سالگی سرکار سکته کنه

احمد تو 30 سالگی با ماشین تصادف کنه و منم تو 36 سالگی سر دومین زایمانم بیمرم منم کمی جرئت 

 میگیرم که تو اوج زیبایی مرگ رو قبول کنم و به هیچ حادثه تلخ دیگه ای فکر نکنم.

وقتی به این چیزا فکر میکنم جرئت میگیرم وقتی یه شب همه از ته دل شادیم وقتی مامانم زیر لب اروم خدا 

 رو شکر میکنه بابام از خاطرات بامزه روزش میگه و احمد با هیجان از ارزو هاش حرف میزنه

بلند شم اروم شیر گاز تا ته باز کنم و تو همون فضای اروم و بی دغدغه خونه ثبت و ضبط شیم و به حقیقت 

بپیوندیم...

 + اهنگ وبلاگ برای تو تام...تام همیشگی من